ఈ యే జాతికీ చెందని గబ్బిలాలు కథ, స్థిరమైన అభిప్రాయం లేకుండా, అవకాశవాదం కోసం పక్కలు మార్చే వారి గతి ఏమవుతుందో తెలియజేస్తుంది. ఇది కేవలం గబ్బిలాల గురించి మాత్రమే కాదు, మనుషుల ప్రవర్తన గురించి కూడా ఒక ముఖ్యమైన పాఠాన్ని నేర్పుతుంది.

ఒకానొక యుగంలో, అడవిలోని జంతువులన్నిటి మధ్య ఒక పెద్ద భేదాభిప్రాయం వచ్చింది. రెక్కలు ఉండి, ఆకాశంలో ఎగరగలిగే పక్షులన్నీ ఒకవైపు, నాలుగు కాళ్లతో నేలమీద నడిచే మృగాలన్నీ (జంతువులు) మరోవైపు చేరాయి. ఈ భేదాభిప్రాయం కాస్తా పెరిగి, వారి మధ్య ఒక ఘోరాతి ఘోరమైన మహాయుద్ధం మొదలైంది. చాలా సంవత్సరాలు పక్షులు, మృగాలు భయంకరంగా కొట్టుకుంటూనే వున్నాయి.

ఈ యుద్ధంలో ఎవ్వరూ పూర్తిగా గెలవలేకపోయారు. ఒక రోజు సింహం, పులి, ఏనుగులు కలిసికట్టుగా పక్షుల గూళ్లను నాశనం చేస్తే, మరుసటి రోజు గద్దలు, డేగలు ఆకాశం నుండి మెరుపుదాడి చేసి జంతువులను గాయపరిచేవి. ఒక రోజు పక్షులది పైచేయిగా అనిపిస్తే, మరొక సారి జంతువులు గెలిచినట్లు కనిపించేది.

ఇలా యుద్ధం జరుగుతున్నప్పుడు, గబ్బిలాలు (Bats) మాత్రం చాలా తెలివిగా ప్రవర్తించాయి. గబ్బిలాలు చూడటానికి ఎలుకల్లా, జంతువుల్లా ఉన్నా, వాటికి పక్షుల మాదిరిగా రెక్కలు ఉన్నాయి, ఎగరగలవు. ఈ ప్రత్యేకతనే అవి తమ మోసానికి ఆయుధంగా వాడుకున్నాయి.

యుద్ధంలో ఎప్పుడు పక్షుల జెట్టు గెలుస్తుందో, అప్పుడు గబ్బిలాలన్నీ వెళ్లి పక్షుల రాజుతో, “పక్షుల రాజా! చూసారా మా రెక్కలు? మేము కూడా మీ జాతి వారమే. మీ గెలుపు కోసం మా ప్రాణాలిస్తాం,” అని చెప్పి, పక్షుల వైపు కలిసిపోయేవి.

కానీ, యుద్ధం జంతువుల వైపు మొగ్గు చూపగానే, గబ్బిలాలు నెమ్మదిగా అక్కడినుండి జారుకుని, మృగాల రాజైన సింహం దగ్గరకు వెళ్ళేవి. “మృగరాజా! మాకు రెక్కలు ఉన్నా, మా ముఖం, మా శరీరం మీ జంతువుల పోలికతోనే ఉన్నాయి. మేము మీ జాతి వారమే. ఆ పక్షులను ఓడించడానికి మేము సహాయం చేస్తాం,” అని మాయమాటలు చెప్పేవి.

ఇలా, ఏ జెట్టు గెలుస్తుంటే అటు వైపుకి మారిపోయి, గబ్బిలాలు ఇటు జంతువులను, అటు పక్షులను, రెండిటినీ దారుణంగా మోసం చేసాయి. యుద్ధం యొక్క హడావిడిలో, గెలుపు ఓటముల మీదే ధ్యాస ఉన్న ఆ రెండు జెట్లు, గబ్బిలాలు చేస్తున్న ఈ మోసాన్ని మొదట్లో గమనించలేదు.

ఇలా చాలా సంవత్సరాలు యుద్ధం జరిగిన తరువాత, రెండు వైపులా అపారమైన నష్టం జరిగింది. పక్షులు, జంతువులూ బాగా అలిసిపోయాయి. లెక్కలేనన్ని ప్రాణాలు పోయాయి. అడవి మొత్తం రక్తం, కన్నీటితో నిండిపోయింది. చివరికి, రెండు వర్గాల పెద్దలు సమావేశమయ్యారు.

“మనం మనలో మనం కొట్టుకోవడం వలన ఎవ్వరికీ లాభం లేదు. ఇలా ప్రాణహాని తప్ప ఇంకేమీ మిగలడం లేదు. ఇక ఈ యుద్ధం విరమించుకోవాలి,” అని నిశ్చయించుకున్నాయి. రెండు వర్గాలు శాంతి ఒప్పందం (సంధి) చేసుకున్నాయి. ఇక మీదట అడవిలో అందరూ ప్రశాంతంగా కలిసి వుండాలని నిర్ణయం తీసుకున్నాయి.

యుద్ధం ముగిసి పోయింది. అడవిలో మళ్లీ శాంతి నెలకొంది.

కానీ, ఇప్పుడు గబ్బిలాలకు అసలు కష్టం మొదలైంది. వాటికి ఏమి చేయాలో తెలియలేదు. యుద్ధం లేదు కాబట్టి, వాటి అవసరం ఎవరికీ లేదు. ముందుగా, అవి ఎప్పటిలాగే పక్షుల దగ్గరకు వెళ్ళాయి. “మిత్రులారా! యుద్ధం ముగిసింది. ఇక మనం కలిసి ఆనందంగా ఉందాం,” అన్నాయి.

పక్షుల రాజు గద్ద, కోపంగా, “మోసగాళ్లారా! యుద్ధ సమయంలో మీరు జంతువులతో కలిసి మా మీద దాడి చేయడం మేము గమనించాం. మీకు రెక్కలు ఉన్నా, మీరు మా జాతి కాదు. మీకు ఇక్కడ స్థానం లేదు. వెళ్ళిపోండి,” అని గట్టిగా అరిచింది.

పక్షులు వాటిని తరిమికొట్టడంతో, గబ్బిలాలు నిరాశగా, “పోనీలే, మనకు జంతువులు ఉన్నాయి కదా,” అని మృగాల దగ్గరకు వెళ్ళాయి.

మృగాలు వాటిని చూసి అసహ్యించుకున్నాయి. సింహం గంభీరంగా, “అవకాశవాదుల్లారా! మీరు పక్షులతో కలిసి మా మృగాలను గాయపరిచారు. మీకు జంతువుల పోలికలు ఉన్నా, మీరు మా జాతి కాదు. మిమ్మల్ని నమ్మినందుకు మాకు తగిన శాస్తి జరిగింది. ఇక మీ మోసాలు ఇక్కడ సాగవు. ఇక్కడినుండి కూడా వెళ్ళిపోండి,” అని గర్జించింది.

ఇలా, యే ఆశ్రయం లేని గబ్బిలాలు, అటు పక్షులు కాలేక, ఇటు మృగాలు కాలేక, రెండు జాతుల చేత వెలివేయబడ్డాయి. ఆనాటి నుండి, గబ్బిలాలు పగటిపూట, పక్షులు మరియు జంతువులు తిరిగే సమయంలో బయటకు రాలేక, తమ ముఖాన్ని ఎవ్వరికీ చూపించలేక, చీకటి పడిన తర్వాత మాత్రమే బయటకు రావడం మొదలుపెట్టాయి.