అనగనగా ఒక రహదారిలో సాగే ఈ బాటసారుల అదృష్టం కథలో, రాము మరియు గిరి అనబడే ఇద్దరు బాటసారులు కలిసి ప్రయాణం చేస్తున్నారు. వారిది చిరకాల స్నేహం. ఎండనక, వాననక కలిసి ఎన్నో ప్రయాణాలు చేశారు. ఒకరి కష్టసుఖాలను ఒకరు పంచుకుంటూ పెరిగారు. ఆ రోజు కూడా, సుదూరంలో ఉన్న సంతకు తమ సరుకులు అమ్ముకోవడానికి బయలుదేరారు. ఆ దారి ఎండతో నిండి, కాలికింద దుమ్ము రేపుతోంది. వారిద్దరూ చెమటలు కక్కుతూ, నీరసంగా అడుగులు వేస్తున్నారు.

“గిరి, ఇంకా ఎంత దూరం నడవాలి? నా కాళ్ళు పీకేస్తున్నాయి,” అన్నాడు రాము, ఒక మర్రి చెట్టు నీడలో ఆగుతూ.

“ఓపిక పట్టు రామూ, ఆ కొండ దాటితే సంత వస్తుంది. కాసేపు ఇక్కడే కూర్చుని, మనం తెచ్చుకున్న చద్దన్నం తిందాం,” అన్నాడు గిరి. ఇద్దరూ తమ మూటలు దించి, చల్లని గాలికి సేదతీరుతూ భోజనం పూర్తిచేశారు.

వారు తిరిగి నడక ప్రారంభించారు. అలా నడుస్తుండగా, దారి పక్కన పొదలలో గిరి కాలికి ఏదో గట్టిగా తగిలింది. “అబ్బా!” అంటూ కిందకు చూశాడు. ఆగి, ఆసక్తిగా పొదలను పక్కకు జరిపి చూశాడు. అక్కడ దుమ్ములో పాతుకుపోయిన ఒక పాత తోలు సంచి కనిపించింది.

గిరి ఆత్రంగా ఆ సంచిని చేతిలోకి తీసుకున్నాడు. అది చాలా పాతబడి, మురికిగా ఉంది. కానీ, దాని బరువుకు ఆశ్చర్యపోయాడు. దాని మూతను బిగించి ఉన్న తాడును విప్పాడు. లోపల చూడగానే అతని కళ్ళు మెరిశాయి. ఆ సంచి నిండా తళతళా మెరుస్తున్న బంగారు నాణాలు ఉన్నాయి!

“అమ్మో! రామూ! చూశావా! నా పంట పండింది! ఇక మనం కష్టపడక్కర్లేదు. నా జీవితం మారిపోయింది! నేను యెంత అదృష్టవంతుడిని!” అని గిరి గట్టిగా అరుస్తూ, సంచిని గట్టిగా తన గుండెలకు హత్తుకున్నాడు.

రాము కూడా ఆశ్చర్యపోయాడు, కానీ స్నేహితుడి మాటలలోని స్వార్ధం అతనికి నచ్చలేదు. “గిరి, ‘నేను’ అదృష్టవంతుడిని అనకు, ‘మనం’ అదృష్టవంతులము. ఇద్దరం కలిసి ప్రయాణం చేస్తున్నాం, ఇద్దరం కలిసే దీనిని చూశాం. మనం చిన్నప్పటినుంచి స్నేహితులం. ఏది దొరికినా పంచుకుంటాం కదా. ఇది మన ఇద్దరి అదృష్టం,” అని రాము బదులు చెప్పాడు.

గిరి ముఖం మారిపోయింది. అతని కళ్ళలో స్వార్ధం తొంగిచూసింది. “అదెలా కుదురుతుంది? సంచి నా కాలికి తగిలింది, నేనే దాన్ని చూశాను. కనుక బంగారమూ నాదే, అదృష్టము నాదే! ‘మనం’ కాదు; ‘నేను’ అదృష్టవంతుడిని!” అని గిరి కోపంగా, సంచిని తన నడుముకు గట్టిగా కట్టుకుంటూ అన్నాడు.

రాముకి బాధ కలిగింది. “స్నేహితుడా, మనం లాభమైనా, నష్టమైనా పంచుకోవాలి. ఇదేనా మన స్నేహం? ఈ బంగారాన్ని పంచుకుందాం. ఇద్దరం సుఖంగా బ్రతకవచ్చు,” అని అడిగాడు.

“స్నేహం వేరు, అదృష్టం వేరు! ఈ బంగారం నా అదృష్టం. దీనితో నీకు సంబంధం లేదు. కావాలంటే నీకు భోజనం కొనిస్తాను, కానీ ఈ బంగారంలో వాటా మాత్రం అడగకు,” అని గిరి ముఖం తిప్పుకున్నాడు. రాము గొడవ పడడం ఎందుకులే అనుకుని, నిరాశగా మౌనంగా నడవడం కొనసాగించాడు. గిరి స్వార్ధానికి అతని మనసు చివుక్కుమంది.

గిరి ఆ బంగారు నాణాలను పదే పదే చూసుకుంటూ మురిసిపోతున్నాడు. రాము మౌనంగా, విచారంగా అతని పక్కన నడుస్తున్నాడు. వారి అడుగుల శబ్దం తప్ప మరేమీ వినపడటం లేదు. కొంత దూరం ప్రయాణించారో లేదో, ఇంతలో వెనక నుంచి “దొంగ! దొంగా! పట్టుకోండి! వాడే!” అని గట్టిగా అరుపులు వినిపించాయి.

ఇద్దరూ ఉలిక్కిపడి వెనక్కి తిరిగి చూశారు. కొంత మంది ఊరి జనం, కోపంగా కర్రలు, కట్టెలు పట్టుకుని వారి వైపే పరిగెత్తుకుంటూ వస్తున్నారు!

గిరి వణికిపోయాడు. అతని ముఖం పాలిపోయింది. నడుము దగ్గర సంచిని దాచుకుంటూ, “అయ్యో రామూ! వాళ్ళు మన వైపే వస్తున్నారు! వాళ్ళు మనల్నే తరుముతున్నారు! మన దగ్గిర కనుక ఈ సంచి చూస్తే ‘మనం’ దొంగలం అనుకుంటారు. వాళ్ళు ‘మనల్ని’ చితక్కొట్టేస్తారు! అయ్యో, దయచేసి నన్ను కాపాడు రామూ, ‘మనం’ పారిపోవాలి!” అని గిరి ఖంగారు పడ్డాడు, రాము చెయ్యి పట్టుకోవడానికి ప్రయత్నించాడు.

అప్పుడు రాము ప్రశాంతంగా ఆగి, తన చేతిని వెనక్కి తీసుకుని, గిరి వైపు తిరిగి ఇలా అన్నాడు. “మిత్రమా, ‘మనం’ కాదు, ‘నువ్వు’ దొరికిపోతావు. ‘నిన్ను’ చితక్కొట్టేస్తారు. ఎందుకంటే, కొద్దిసేపటి క్రితమే ‘ఈ సంచితో నాకేమి సంబంధం లేదు, ఇది నా అదృష్టం’ అన్నావు కదా. కాబట్టి, ఈ కష్టంతో కూడా నాకేమీ సంబంధం లేదు. ఇది నీ దురదృష్టం.”

గిరికి అప్పుడు తను చేసిన తప్పు తెలిసొచ్చింది. తన స్వార్ధానికి సిగ్గుపడ్డాడు. “రామూ, నన్ను క్షమించు, దయచేసి సహాయం చెయ్యి!” అని వేడుకున్నాడు. కానీ అప్పటికే ఆలస్యం అయిపొయింది.

ఆ ఊరి జనం గిరిని పట్టుకున్నారు. ఆ సంచి తమ ఊరి పెద్దది పోగొట్టుకున్న సంచి అని గుర్తించారు. గిరిని దొంగగా భావించి, అతన్ని బంధించి తీసుకుపోయారు. రాము తన స్నేహితుడి స్వార్ధానికి విచారిస్తూ, ఒంటరిగా తన ప్రయాణాన్ని కొనసాగించాడు.